Waarom zou je belijdenis doen?
Op de zondag voor Goede Vrijdag en
Pasen (Palmzondag) hopen drie jonge mensen belijdenis van het geloof te doen.
Prachtig dat zij deze keuze maken, en er in het openbaar voor uitkomen dat ze bij Jezus
willen horen. Daarbij: het was ook heerlijk een seizoen met deze mensen op te trekken.
Wat hebben we mooie avonden gehad, mooie gesprekken! Ik kijk er dankbaar op terug!
Tegelijk roept het natuurlijk ook een vraag op. Waarom zou je eigenlijk belijdenis doen?
Waar is dat voor nodig?
Het belangrijkste argument ‘tegen’ belijdenis doen. Belijdenis doen is toch iets heel
persoonlijks? Als je voor jezelf de keuze voor Jezus hebt gemaakt is het toch goed?
Waarom moet je dat dan nog in het openbaar doen, in een kerkdienst?
Zijn belangrijke vragen. Die ons in elk geval direct bepalen bij wat het allerbelangrijkste
is. Dat is inderdaad die hele persoonlijke keuze voor Jezus. Waar het een week voor de
belijdenisdienst in de kerk over zal gaan. Die vraag van Jezus, aan Zijn discipelen. “Wie
zeggen de mensen dat Ik ben?” En dan vooral: “En jij zelf, wie zeg jij dat ik ben?” Wat
belangrijk dat we voor onszelf tot een antwoord komen op die vraag. In de woorden van
een lied: dat we voor onszelf komen tot de belijdenis “Mijn Jezus, mijn Redder, Heer, er
is niemand als U” (ELB 372).
Tegelijk. Geloven is nooit alleen iets privés. Toen ik zelf belijdenis deed, kreeg ik van
mijn ouders een Bijbel. Voorin stonden de woorden van Jezus in Mattheüs 10:32, “Ieder
dan die Mij belijden zal voor de mensen, die zal Ik ook belijden voor Mijn Vader, die in
de hemelen is.” Inderdaad. Dat is onze roeping. Het geloof niet alleen belijden ‘voor
jezelf’. Het geloof belijden “voor de mensen”.
Ook daar kan je wat tegenin brengen. Bijvoorbeeld dat het geloof belijden “voor de
mensen” meer is dan belijdenis doen in een kerkdienst op zondag. En dat is ook zo! Het
geloof belijden “voor de mensen” is juist iets voor door-de-weeks, op school, op je werk.
Dat je juist dan uit durft te komen voor je geloof. Misschien is dat nog wel een stuk
moeilijker dan op een zondagmorgen in de kerk. Zijn we ergens allemaal niet bang om
vreemd aangekeken te worden? Zijn we ergens allemaal niet bang om er niet meer
helemaal bij te horen?
Maar ook dan. Dat wil niet zeggen dat belijdenis doen in de kerk niet ook zijn waarde
heeft! Ergens krijgt iedereen die lid is van de kerk de vraag of hij of zij belijdenis wil doen.
Die vraag wil je stimuleren om inderdaad een persoonlijke keuze te maken. Wil je
aanmoedigen om ook in het gewone leven van elke dag uit het geloof te leven. Maar er
is meer. Als je die keuze maakt, word je volwaardig lid van de kerk. Het
belijdenisformulier zegt: dan mag je delen in “de volle gemeenschap” van de kerk. Dat
betekent concreet dat je deel mag nemen aan de viering van het Heilig Avondmaal, en
verkiesbaar bent voor de ambten. Zijn ook dat niet hele belangrijke dingen? Ik snap dat
lang niet iedereen erom zit te springen om gevraagd te worden voor de kerkenraad – al
is het natuurlijk wel heel belangrijk dat ook hier mensen beschikbaar voor zijn (!). Maar
dat je deel mag nemen aan het avondmaal. Zou je het alleen daar al niet voor over
hebben om inderdaad belijdenis te gaan doen?
Waarom zou je belijdenis doen?
Misschien is het er bij u nooit van gekomen. Is dat erg? Inderdaad: het gaat allereerst
om uw persoonlijke keuze voor Jezus. En ja: vervolgens is het vooral belangrijk dat je
je in het gewone leven van alledag niet voor je geloof schaamt. Toch. De ‘regel’ bij ons
in de kerk is dat je om deel te mogen nemen aan het Heilig Avondmaal en om
verkiesbaar te zijn als ambtsdrager eerst belijdenis gedaan moet hebben. En dat is
helemaal geen gekke regel. Is het niet goed om daar gewoon in mee te gaan? Wist u
trouwens dat het heel verrijkend is om je voor te bereiden op het doen van belijdenis?
Dat het prachtig is om een seizoen belijdeniscatechisatie te volgen, en dus heel intensief
met het geloof bezig te zijn? Misschien mooi om volgend seizoen een groep te starten
met mensen van alle leeftijden die er gewoon nog nooit aan toegekomen zijn. Mocht u
nu al belangstelling hebben: schroom niet, maar geef u alvast op!
Ds. Karel Hazeleger